İzlediğim en ağır filmlerden birisiydi. Her karakter öylesine
hüzünlü öylesine üzgün, özellikle ikinci yarısında hepsinin başından ne kadar
kötü olaylar geçmiş öğreniyoruz. İzledikten sonra çok şanslı olduğumu düşündüm.
İstanbul, boğaz, taksim sahneleriyle süslenmiş ama hep hüzünlü hep
bilinmezlerle dolu, hep anlaşılmaz olma çabasında. İnsanın kalbini aslında
hiçbir zaman kapatamayacağını, duygularını frenlemiş sansa da aslında kendini
kandırdığını çok güzel anlatmış. Eğer doğru motivasyon ile izlenirse çok şey
anlatan ama öylesine izlenirse intihara doğru sürükleyebilecek bir film.
“Vedalar gözleri ile sevenler içindir; Çünkü gönülden
sevenler hiç ayrılmazlar” Mevlana
